Joyce van Heek (1965) wil met haar onderzoek op papier en huid de omgang tussen mens en dier een plek geven. 

In mijn eerste leven, werkte ik in Amsterdam als zelfstandig kostuum ontwerper, totdat ik vijftien jaar geleden een auto-ongeluk kreeg. Ik hield er blijvende schade aan over, waardoor ik mijn bedrijf niet meer draaiende kon houden. Maar stilzitten kon ik evenmin.

Ik was inmiddels noodgedwongen terug naar de boerderij van mijn ouders verhuisd. Daar ben ik kunstwerken gaan maken van de vachten van dieren. Voor mij een logische stap, omdat ik als kostuum ontwerper al veel met leer werkte. ‘Ik vind de vacht van dieren oneindig interessant en troostrijk.’

De huid van een dier vertelt een verhaal en ik bestudeer een vacht net zolang, totdat ik doordrongen ben van het wezen ervan. Zoals een beeldhouwer een stuk marmer afpelt als het ware en daaruit zijn beeld tevoorschijn hakt, zo pel en schraap ik als een beeldhouwer een huid af. Ik snijd, ik schuur, ik scheer, precies daar zodat het dier weer tevoorschijn komt.
De huiden waarmee ik werk zijn van dieren die worden gedood vanwege het vlees, het is een restproduct. Ik ben dol op dieren, voel veel loyaliteit bij hen dus ik laat niets van de huid verloren gaan. We bannen de dieren steeds meer uit onze omgeving. Stoppen ze weg in varkensflats of in loopstallen maar ook al zie je ze niet ze zijn er wel.Ik hoop, ik wil graag dat wij als mens vanuit een ander perspectief naar onze samenleving gaan kijken, en dus vooral ook naar onze omgang met de dieren.

Na de dood van mijn vader heb ik veel nagedacht over leven, dood en nalatenschap. Wat is nu de nalatenschap van ons vee: voor mij is dat de band die we hadden, het vlees dat we eten en het leer dat we gebruiken. Ik denk dat mijn werk bij de mensen brengt wat er niet meer is, door in de vacht te schrapen en te tekenen haal ik het dier tevoorschijn, dit is mijn ode aan het dier.